Μέρη κατεργασίας ακριβείας Ελλάδα

Όπως το DNA, το NA αποτελείται από νουκλεοτίδια ως τα βασικά δομικά στοιχεία του γενετικού υλικού. Τα νουκλεοτίδια περιέχουν ένα μόριο σακχάρου, μια φωσφορική ομάδα και μία από τις τέσσερις αζωτούχες βάσεις: αδενίνη (Α), κυτοσίνη (C), γουανίνη (G) και ουρακίλη (U). Αν και το RNA έχει ομοιότητα με το DNA, εξακολουθεί να είναι διακριτό ως προς τη δομή και τη λειτουργία του. Το RNA ποικίλλει πολύ ως προς το μήκος και τις αλληλουχίες βάσεων του ανάλογα με το γονίδιο που μεταγράφει, καθώς και τον ρόλο του εντός του κυττάρου. Σε επιστημονικές μελέτες, το μέγεθος ενός κλώνου RNA μπορεί να ποικίλλει σημαντικά, επειδή αυτό επηρεάζει τον τρόπο σύνθεσης και χρήσης τους. 

Μεταξύ των τεσσάρων ειδών νουκλεοτιδίων, ένας τύπος συνεισφέρει άμεσα την αδενίνη (Α) στο μόριο RNA, η οποία είναι εξαιρετικά σημαντική για την περαιτέρω επεξεργασία ή ωρίμανση των μορίων RNA. Κατά την επεξεργασία του RNA, ο κύριος όγκος των κλώνων RNA τροποποιείται στο 3' άκρο τους με μια αλυσίδα νουκλεοτιδίων αδενίνης. Αυτή η αλυσίδα αδενινών είναι γνωστή ως ουρά πολυ-Α. Το μήκος αυτής της ουράς είναι πολύ μεταβλητό και θα εξαρτηθεί από τον τύπο του RNA, τον τύπο του κυττάρου και το συγκεκριμένο βιολογικό πλαίσιο. Η ουρά πολυ-Α έχει διάφορες λειτουργίες, οι οποίες περιλαμβάνουν προστασία του RNA από την αποικοδόμηση και διευκόλυνση της εξαγωγής του από τον πυρήνα στο κυτταρόπλασμα καθώς και βοήθεια στη μετάφραση από τα ριβοσώματα. 

Τέτοιες διαφορές στο μήκος της ουράς πολυ-Α επιτρέπουν στους επιστήμονες να κατανοήσουν καλύτερα τις πτυχές της σταθερότητας, της λειτουργικότητας και της ρύθμισης του RNA. Οι διαφορές από αυτή την άποψη θα αποκάλυπταν πώς ορισμένα RNA θα μπορούσαν να συμπεριφέρονται υπό διαφορετικές συνθήκες ή σε διαφορετικά κυτταρικά περιβάλλοντα. Αυτοί οι μηχανισμοί γνώσης μπορούν περαιτέρω να επιτρέψουν στους ερευνητές να κατανοήσουν καλύτερα πώς λαμβάνει χώρα η συμβολή των RNA στην έκφραση γονιδίων και τα πολύ μεγαλύτερα συνολικά ρυθμιστικά δίκτυα σε ένα κύτταρο. 

Το ριβονουκλεϊκό οξύ αναφέρεται βασικά στο RNA, μια πρωτογενή μοριακή δομή στη βιολογία, η οποία αναλύεται περαιτέρω σε μικρότερες υπομονάδες που αναφέρονται ως νουκλεοτίδια. Τα νουκλεοτίδια είναι τα δομικά στοιχεία του RNA και αποτελούνται από τρία συστατικά: ένα μόριο σακχάρου (ριβόζη), μια φωσφορική ομάδα και μια από τις τέσσερις αζωτούχες βάσεις - αδενίνη (Α), κυτοσίνη (C), γουανίνη (G) ή ουρακίλη (U. ). Παρόμοια με το DNA, το RNA περιέχει γενετικές πληροφορίες αλλά διαφέρει δομικά και λειτουργικά. Το ότι είναι μονόκλωνο αντί της διπλής έλικας του DNA καθιστά το RNA πολύ πιο ευέλικτο και επιτρέπει διαφορετικά σχήματα με βάση μια συγκεκριμένη αλληλουχία. Αυτά τα δομικά χαρακτηριστικά, μαζί με την ευελιξία του, δίνουν τη δυνατότητα στο RNA να εκπληρώσει μια εκπληκτικά μεγάλη σειρά ρόλων κυττάρων. 

Το μήκος και η αλληλουχία των βάσεων στα μόρια του RNA ποικίλλουν πολύ ανάλογα με τον τύπο τους. Κάθε αγγελιαφόρο RNA, RNA μεταφοράς ή ριβοσωμικό RNA είναι μοναδικό ως προς το μέγεθος και τη λειτουργία. Ένας σημαντικός παράγοντας στη σύνθεση και τις εφαρμογές του RNA είναι το μήκος των κλώνων. Τα MicroRNA, που είναι βραχέα μόρια RNA, συχνά ρυθμίζουν την έκφραση γονιδίων, ενώ τα μακρά μόρια RNA, όπως τα mRNA, φέρουν λεπτομερείς οδηγίες για τη σύνθεση πρωτεϊνών. Αυτές οι παραλλαγές επιτρέπουν στο RNA να προσαρμόζεται σε διάφορες βιολογικές εργασίες - από τον προγραμματισμό των πρωτεϊνών έως τη δράση ως ρυθμιστές σε κυτταρικές οδούς.  

Ένα ιδιαίτερα κρίσιμο νουκλεοτίδιο στο RNA είναι η αδενίνη, που συχνά συντομεύεται σε "Α". Η αδενίνη είναι ένα αναπόσπαστο συστατικό τόσο στη σύνθεση του RNA όσο και στην επεξεργασία του RNA. Σε κάποια από αυτή την επεξεργασία RNA - μια αλληλουχία τροποποιήσεων που συμβαίνουν μετά την αρχική μεταγραφή του RNA από το DNA - ένας κλώνος νουκλεοτιδίων αδενίνης μπορεί να προσαρτηθεί στο 3' άκρο ορισμένων μορίων RNA. Αυτό είναι γνωστό ως ουρά πολυ-Α, που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που βρίσκονται στα περισσότερα mRNA από ευκαρυωτικά κύτταρα. Η ουρά πολυ-Α παίζει πολλούς ρόλους: η σταθερότητα του RNA αυξάνεται επειδή το εμποδίζει από την ενζυματική αποικοδόμησή του, βοηθά στην εξαγωγή του από τον πυρήνα στο κυτταρόπλασμα και προάγει την υψηλή απόδοση μετάφρασης κατά τη σύνθεση πρωτεϊνών.